Heel gek vind ik dat, als ik thuiskom van een reis of vakantie heb ik altijd een gevoel van heimwee. Dan voelt het alsof ik niet ‘hier’ wil zijn. Het is dan ook niet zo dat ik dan perse terug wil naar de laatste bestemming. Het gaat meer om het gevoel. Alsof ik hier niet meer helemaal kan landen. Dan moet ik echt weer even op zoek naar dat “thuisgevoel”.
En nee, het is ook niet zo dat ik mijn privé situatie wil veranderen,
ik ben heel blij met gezin, huis en werk.
En waarom dan toch dat gevoel, die heimwee?
Ik word dan altijd nieuwsgierig naar waar dit gevoel vandaan komt.
Heeft het bijvoorbeeld te maken met het ervaren van vrijheid of de mooie omgeving? En het antwoord uit mijn onderbewustzijn is dan nee. Niet helemaal.
Ik stem af op het wetende veld om hier meer over te leren:
Wat je op reis ervaart, of op elk moment dat je even uit je normale systeem stapt komt in de richting van het ’thuisgevoel’, maar is het niet. Als je uit je systeem stapt dan voelt dat als vrijheid, de normale verplichtingen vallen even weg en je mag onvoorwaardelijk kiezen voor wat je op dat moment wilt doen. Maar als dit te lang duurt creëer je automatisch een nieuw systeem. Dat is namelijk hoe het werkt op deze wereld. Altijd op zoek naar de balans tussen ‘verplichtingen’ en je vrij voelen, als deze doorslaat naar het laatste zul je in je dagelijkse leven ook die vrijheid voelen.
Dit snap ik en zo deel ik ook mijn leven in, maar het lijkt alsof het gevoel nog een laag dieper zit… Ik voel mijn spirit team inmiddels dicht achter me staan. Hun energie en liefde stromen mijn systeem binnen waardoor mijn trilling verhoogd en ik me makkelijker kan afstemmen.
Met een dankbaar gevoel maak ik verder contact met deze heimwee en zie een prachtig beeld verschijnen. Het voelt als een herinnering, maar niet uit dit leven. Ik zie mezelf staan en word begroet door anderen, met wie ik meteen een sterke verbinding voel. De samenleving waarin zij (wij) leven is in harmonie, er is onvoorwaardelijke liefde en respect voor iedereen, hun wensen of proces. Geen oordelen, alles mag er zijn. Geen dualiteit. Zo vredig en vol vreugde. Ik voel het diep in mijn hart en tranen springen in mijn ogen. Ja dit is thuis, en nu snap ik meteen mijn gevoel.
Want ‘hier’ is het anders, hier zijn wel oordelen, hier is niet altijd respect voor de mening of het proces van de ander.
Hier heerst dualiteit en die lijkt nu alleen maar sterker te worden.
Goed en fout,
Voor of tegen,
Donker of licht,
Onvoorwaardelijkheid is vaak ver te zoeken. En ja dat voelt soms zwaar, zeker als je even hebt mogen proeven van deze sfeer als je uit je normale systeem stapt.
Kan ik hier dan het echte thuisgevoel sowieso niet ervaren?
vraag ik aan het wetende veld:
Het echt thuisgevoel zit in jou, in je hart. Je herkent het wanneer alles is zoals het hoort, dat je je veilig en geborgen voelt. Dat jij helemaal mag zijn wie je bent zonder voorwaarden. Dat je vrij bent om dat te doen wat je voelt dat je moet doen en gerespecteerd wordt. Dit is iets wat je niet uit je omgeving kunt halen. Als je dit gevoel niet kent zit daar waarschijnlijk een blokkade overheen, die je mag gaan onderzoeken of transformeren.
Het is ook niet erg als je het niet altijd voelt, want in dualiteit kan er geen balans zijn. Het is het streven naar balans waarin je de beste lessen gepresenteerd krijgt. Lessen waardoor jij kunt groeien als mens.
Maar als jij streeft naar het thuisgevoel en aan jezelf gaat werken zodat je voelt dat jij helemaal goed bent zoals je bent, je jezelf respecteert, alle overtuigingen en oordelen over jezelf transformeert zodat je je vrij voelt om te doen waar jij blij van wordt en steeds meer je hart kunt volgen.
En dan voel ik het… de zwaarte van de verplichtingen vallen van me af. Ik mag mijn eigen keuzes maken, ik ben vrij om mijn hart te volgen. Ik voel mijn trilling weer verhogen en een rust daalt over me neer.
Dank je wel, fluister ik het universum in.
